Page 43 - 2024 ΛΕΥΚΩΜΑ ΚΡΗΤΗ

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

ΆΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ ( με αφορμή την επίσκεψη στη Σπιναλόγκα)

ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΠΡΑ ... ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ , ΛΑΜΠΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Ο άγιος Νικηφόρος (κατά κόσμο Νικόλαος Τζανακάκης) γεννήθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό
των Χανίων, στο Σηρικάρι, καστανοχώρι στα δυτικά του Νομού, στη γειτονιά των
Κωστογιάννηδων. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν
μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών, έφυγε από το σπίτι του.

Ο παππούς του που είχε αναλάβει να τον μεγαλώσει, τον πήγε στα Χανιά να εργαστεί εκεί
σ’ ένα κουρείο . Τότε εμφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα.
Εκείνη την εποχή, τους λεπρούς τους απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως
μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό. Ο Νικόλαος όταν έγινε 16
ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγει τον
εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα, έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε
εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο
και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο.
Αργότερα και μετά από πολλές μετακινήσεις, κατέφυγε στην Χίο το1914 σε ηλικία 24
ετών, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο
μετέπειτα Άγιος Άνθιμος. , όπου φυλάσσονταν η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της
Υπακοής. Εδώ εκάρη μοναχός με το όνομα Νικηφόρος, ενώ η νόσος προχωρούσε και
εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το
φάρμακο βρέθηκε αργότερα το 1947). Υπήρχε μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση του Άγιου
Άνθιμου με τον μοναχό Νικηφόρο, ο οποίος «ουδέ εν βήμα εμάκρυνεν απ’ αυτού», όπως
αναφέρει ο πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου»,
προσευχόταν τη νύχτα ώρες ατελείωτες, κάνοντας μετάνοιες αμέτρητες, δεν είχε λογοφέρει με
κανένα ούτε χάλασε την καρδιά κάποιου κι ήταν ο κύριος ψάλτης του ναού. Εξ αιτίας της
ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φως του κι έτσι έψαλλε τα περισσότερα τροπάρια και
απήγγειλε τους Αποστόλους από στήθους.
Το 1957 έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον
πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο
Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια
του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο. Εκεί, στον αντιλεπρικό σταθμό
ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά
με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως. Απεφάσισε όμως να μείνει όλο το
υπόλοιπο της ζωής του μέσα στον αντιλεπρικό σταθμό κοντά στους συνασθενείς του, τους
οποίους φρόντιζε με πολλή αγάπη. Έτσι έγινε και υποτακτικός στον πατέρα Νικηφόρο, στον οποίο
πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελάκι του, για να πάρει την ευχή του. «Ενώ ο ίδιος του
ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν γόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία». «Είχε το
χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων. Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του
ελαχίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα. Παρ’ όλα αυτά ήταν
γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, διηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος,
αξιαγάπητος.» « Το πρόσωπο του, που ήταν φαγωμένο από τα στίγματα της ασθένειας, και τις
πληγές, έλαμπε κι έπαιρναν χαρά όσοι τον έβλεπαν.Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του
1964, κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν.

40