Page 20 - ΟΜΙΛΟΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΝΑΙ-ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΟΧΙ

ΜΠΙΛΙΕΣ

Τα «βολάκια» ήταν κάτι χρωματιστές

χωμάτινες μπαλίτσες. Οι «γυαλένιες», οι

πιο πολλές είχαν το ίδιο μέγεθος με τα

βολάκια κι άλλες λίγο μεγαλύτερες.

Υπήρχαν σε μεγάλη ποικιλία, άσπρες,

άχρωμες, πολύχρωμες, όλες όμορφες με

διάφορα χρώματα ή σμίξη χρωμάτων και

στα μάτια μας φάνταζαν σαν «θησαυρός».

Χαράζουμε στο χώμα ένα τρίγωνο και μέσα σ' αυτό ο κάθε παίχτης

βάζει δυο-τρεις από τους βόλους του. Σε μια απόσταση 4-5 μέτρων

στήνεται μια πέτρα, ο μπάστακας. Τα παιδιά ρίχνουν τους βόλους τους

προς τον μπάστακα και όποιος φτάσει πιο κοντά παίζει πρώτος. Ο

παίχτης ρίχνει με τον αντίχειρα το βόλο του στο τριγωνάκι με σκοπό

να χτυπήσει έναν από αυτούς που ήταν μέσα και να τον βγάλει έξω,

οπότε και τον κερδίζει. Εάν κάποια στιγμή χάσει και ο βόλος του μείνει

μέσα στο τρίγωνο, ο αμέσως επόμενος παίχτης χτυπώντας το βόλο

κερδίζει όλους όσους είχε μαζέψει ο προηγούμενος ως τώρα.

Υπάρχει και μία άλλη εκδοχή αυτού του παιχνιδιού κατά την οποία,αν

η "μάνα" με την οποία χτυπούσε ένας παίκτης τους βόλους έμενε

μέσα στο τριγωνάκι χωρίς να χτυπήσει και να βγάλει έξω κάποιον

βόλο, τότε γινόταν η λεγόμενη "καραμπόλα". Ο άλλος παίκτης τότε,

χτυπούσε με τη "μάνα" του τη "μάνα" του άλλου, έτσι ώστε εκείνη με

τη σειρά της να χτυπήσει όσους περισσότερους βόλους γίνεται και να

τους βγάλει έξω από το τριγωνάκι. Όσους βόλους έβγαιναν εκτός, τους

κρατούσε ο παίκτης που έκανε την "καραμπόλα".