Page 24 - SCHOOLARIKI_2018

ου
ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ 1 ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΕΥΚΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΜΑΪΟΣ 2018 ΤΕΥΧΟΣ 5

Το τελευταίο αντίο Πίσω από αυτό πρόβαλλε ένα δωμάτιο, Ξύπνησα. Δάκρυα μούσκευαν το πρό-
με την κοπέλα ξαπλωμένη σε ένα κρε- σωπό μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι,
Γράφει η Κάτηρα Αφροδίτη, Γ3 βάτι ακριβώς απέναντι μου. Έμοιαζε κατέβηκα τα σκαλιά, άρπαξα ένα παλτό
Δεν υπήρχε τίποτα άρρωστη. Τότε κατάλαβα πως ήμουν σε από τον καλόγερο και βγήκα από το
τριγύρω. Μόνο νοσοκομείο. Ο γιατρός που βρισκόταν σπίτι.
σκοτάδι. Ένα αχνό στο δωμάτιο, βγήκε έξω και πλησίασε Προχώρησα τρία τετράγωνα και έπειτα
φώς άρχισε να έναν κύριο. << Δεν θα τα καταφέρει>>. έστριψα αριστερά σε ένα σταυροδρόμι.
ξεπροβάλει μαζί Οι λέξεις βγήκαν ξερές από το στόμα Καθώς περνούσα μπροστά από ένα
με ένα άτομο, του. Ο άντρας δεν μπορούσε να συ- ανθοπωλείο, αγόρασα ένα τριαντάφυλ-
που κρατούσε γκρατήσει τα δάκρυα του. Δίπλα του λο. Απομακρύνθηκα αρκετά από την
στην αγκαλιά του παρατήρησα μία έφηβη, γύρω στα δε- πόλη, ανέβηκα έως την κορυφή ενός
ένα μωρό. Η γυ- καπέντε. Με το που άκουσε τα λόγια λόφου και σταμάτησα μόνο όταν βρέ-
ναίκα φαινόταν του γιατρού, έτρεξε σφαίρα προς την θηκα μπροστά από μία ταφόπλακα.
πως έκλαιγε. Την πόρτα, την άνοιξε με όλη της την δύνα- Τότε κάθισα στα γόνατά μου, ακούμπη-
πλησίασα. Με μη και ακούμπησε το κεφάλι της επάνω σα την παλάμη μου επάνω της και άρ-
φωνή τόσο χαμη- στην χλωμή γυναίκα. τα μάγουλά της χισα να κλαίω. Ξαφνικά ένιωσα κάποιον
λή που ίσα- ίσα ακουγόταν είπε :<< γέμισαν δάκρυα. Ο άντρας την πλησία- να μου πιάνει τον ώμο. Γύρισα και την
Καλώς όρισες Λίλα >> Γέλια μωρού ξε- σε, ακούμπησε τα χέρια του στους ώ- αντίκρισα. Μου χαμογέλασε. Σηκώθηκα
χείλισαν στο δωμάτιο και έπειτα η εικό- μους της και της ψιθύρισε: << Τελείωσε όρθια και την κοιτούσα σαστισμένη.
να εξαφανίστηκε. Ύστερα από λίγο βρέ- >>. Την τράβηξε κοντά του και την έ- Ήταν όντως εκεί. Την αγκάλιασα. Με
θηκα να κάθομαι στη μέση του προαυ- βγαλε από το δωμάτιο. Τους παρακο- αγκάλιασε και αυτή. Ύστερα από λίγο
λίου ενός σχολείου. Η κοπέλα που είχα λουθούσα να απομακρύνονται, μα ένας με έπιασε ξανά από τους ώμους και
δει προχωρούσε προς το μέρος μου, ήχος τους σταμάτησε. Τουλάχιστον την έσκυψε για να βρεθούμε στο ίδιο ύψος.
ενώ κρατούσε πλάι της ένα μικρό κορι- κοπέλα. Γύρισα προς το δωμάτιο και το Μου χαμογέλασε και σκούπισε τα δά-
τσάκι. Μα λίγο πριν περάσουν την πύ- βλέμμα μου έπεσε επάνω σε μία οθόνη. κρυα από το πρόσωπό μου. Τότε μόνο
λη, σταμάτησαν. Έσκυψε μπροστά στη Μία κόκκινη γραμμή προχωρούσε ήσυ- πρόσεξα πως έκλαιγε και εκείνη. Πήρε
μικρή, την φίλησε στο μέτωπο και της χα από την μία άκρη της οθόνης στην το λουλούδι και το τοποθέτησε πίσω
είπε: «θα τα πάς τέλεια». Η μικρή την άλλη. Χωρίς ταλαντώσεις. Χωρίς καμία από το αυτί μου. Ένιωσα ένα απαλό
αγκάλιασε και έτρεξε προς το εσωτερι- απολύτως κίνηση. Τότε ο κύριος κράτη- αεράκι να κινείται νωχελικά πάνω στον
κό του σχολείου. Η γυναίκα παρατη- σε ακόμα πιο σφιχτά το κοριτσάκι από λόφο. Είδα την γυναίκα να ξεθωριάζει.
ρούσε το παιδί, μέχρι να μπει μέσα στο τους ώμους προτείνοντάς του να συνε- Αντί όμως να χαθεί στα ξαφνικά, μετα-
σκοτεινό κτήριο και έπειτα έφυγε. χίσει να προχωρά. Συνέχισα να τους τράπηκε σε ροδοπέταλα. Τα έβλεπα να
Έτσι πέρασαν τα υπόλοιπα λεπτά. Με κοιτάζω μέχρι που χάθηκαν κάτω από χορεύουν με τον άνεμο καθώς ξεφώνι-
εικόνες. Το λευκό φως με αγκάλιασε ένα πράσινο εκτυφλωτικό φώς που έ- σα τα τελευταία λόγια που δεν πρόλα-
προτού δώσει την θέση του σε άλλη μία γραφε ΕΞΟΔΟΣ. βα να πω, πριν ένα χρόνο, σε εκείνον
εικόνα. Βρέθηκα μπροστά σε ένα τζάμι. τον διάδρομο: «ΑΝΤΙΟ ΜΑΜΑ»

Ο δικός μου Παράδεισος
πτώσεις που υπήρχαν καυγάδες, προσπαθούσε να επαναφέ-
Γράφει η Ελένη Μυλωνάκη, Γ5
ρει τα πάντα όπως ήταν πριν. Το μοναδικό άτομο σ’ αυτόν τον
Πρωί Δευτέρας,
κόσμο που εμπιστεύτηκα, το μοναδικό άτομο που φοβήθηκα
ετοιμάζομαι να
να μην χάσω, το μοναδικό άτομο που αγάπησα όσο τίποτα, η
πάω στη δουλειά,
Ιωάννα. Ήμασταν αδελφές από διαφορετική μητέρα. Και ναι
μα έχω ένα συναί-
ήμασταν, δεν είμαστε πλέον. Πριν πέντε χρόνια διαγνώστηκε
σθημα διαφορετι-
με μία σοβαρή ασθένεια.. Τον καρκίνο στον εγκέφαλο.. Αυτό
κό, σαν διαίσθηση.
την έκανε να κλειστεί τόσο στον εαυτό της που αποφάσισε να
Είμαι έτοιμη, κατε-
φύγει από όλους και από όλα. Αυτά τα πέντε χρόνια η ζωή
βαίνω τις σκάλες
μου είχε καταστραφεί. Η αδελφή μου, το στήριγμά μου που
της πολυκατοικίας,
στα πάντα ήμασταν μαζί, έφυγε. Φοβόμουν να σκεφτώ ότι
βγαίνω έξω, αλλά ακόμα έχω αυτό το παράξενο αίσθημα.
μπορεί να μην ζει πια..
Αρχίζω και αγχώνομαι, φοβούμενη να μην γίνει κάτι.
Όταν την κοίταξα, όλες οι ανησυχίες μου εξαφανίστηκαν.
Καθοδόν για τη δουλειά μου είμαι αφηρημένη, δεν το πολυ-
Αισθάνθηκα τόσο χαρούμενη, τόσο ευλογημένη, τόσο ευ-
συνηθίζω όταν οδηγάω. Ξαφνικά ακούω το όνομα μου. Κοι-
γνώμων που ήταν καλά. Άνοιξα το παράθυρο για να την δω
τάω δεξιά τίποτα, κοιτάω αριστερά και δεν μπορώ να συνει-
δητοποιήσω τι συμβαίνει. Μπροστά μου είναι το άτομο που καλύτερα και ανακουφίστηκα από τα πάντα. Να πω την αλή-
θεια δεν φανταζόμουν αυτά τα πέντε χρόνια ότι θα την ξανα-
από την στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου μέχρι πριν πέντε
δώ και όλα αυτά ήταν κάπως απότομα.
χρόνια ήταν μαζί μου στα εύκολα και στα δύσκολα. Που όταν
είχα το παραμικρό πρόβλημα ήταν εκεί. Ακόμα και σε περι-
24