Page 24 - SCHOOLARIKI2019

Ο Τσέχωφ και το διήγημά του «Ο Παχύς και ο Αδύνατος» μας ενέπνευσαν να φαντα-
στούμε πώς θα ήταν μια συνάντηση με συμμαθητές/τριές μας 30 χρόνια από τώρα …

Η Αναστασία Παπαϊωάννου (Γ6) γράφει…
Επιτέλους κατασκευάστηκε το να τα βγάλω πέρα με το γάιδαρο τον Χάρη που έμπλεξα και
μετρό! Δε με πιάνει κανείς τώρα, έλεγα από μέσα μου όσο δεν μου δίνει διατροφή», της απάντησα και γέλασε. Αυτή δεν
περίμενα το μετρό να φτάσει. Τότε άκουσα μια πολύ οικεία παντρεύτηκε με το Χρήστο. Θέλουν να είναι πιο άνετοι λένε,
φωνή στα αυτιά μου και γύρισα να δω ποιος είναι. Έμεινα! να μην μπλέξουν με διαζύγια. Δεν έχουν κι άδικο. Κι εγώ τι
Μελίνα! Η διπλανή μου πριν δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια φώ- κατάλαβα που παντρεύτηκα;. Η Μελίνα έχει δύο παιδάκια,
ναζε σε δυο μικρά παιδάκια. Έτρεξα ,λοιπόν να την χαιρετήσω. ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, το Γιάννη και τη Μέγκι. Δεν ξέρω
Την πήρα μια αγκαλιά και πιάσαμε την κουβέντα. Μου εξήγη- πώς τα βγάζουν πέρα με τη Μελίνα για μαμά. Τώρα τα μάλω-
σε πως χάθηκε, επειδή ο άντρας της ο Χρήστος, από τότε που νε, λέει, επειδή της πήραν μια πατάτα από το πιτόγυρο. Δεν
γύρισε από ένα ταξίδι που είχε κάνει στην Κόρινθο, θέλει να αλλάζει ο άνθρωπος. Η Μελίνα φαΐ δεν μοιραζότανε ποτέ.
είναι συνέχεια μαζί. Από μικρό αυτό το παιδί όλα δικά του τα Έτσι συνεχίστηκε η συζήτηση και κουβέντα στην κουβέντα,
θέλει. Έπειτα με ρώτησε τι κάνω, αν παντρεύτηκα. «Χωρισμέ- έχασα και το μετρό. Πάλι καλά που ήρθε να μας πάρει ένας
νη σαραντατετράχρονη γυναίκα με δύο αγόρια που προσπαθώ παιδικός της φίλος, ο Τίτι. Τι περίεργο όνομα ντε...

Η Ελισάβετ Ντζιου (Γ6) γράφει…
Σήμερα, το πρωί της Δευτέρας ξύπνησα με περίεργα ανεβα- νε. Χάρηκα τόσο πολύ που την είδα! Βέβαια η αλήθεια είναι
σμένη διάθεση για κάποιον ο οποίος είχε εφημερία ένα ολό- ότι εμείς κρατήσαμε τις σχέσεις μας, αλλά τα τελευταία χρόνια
κληρο Σαββατοκύριακο και έπρεπε την Δευτέρα να ξυπνήσει με την πολλή δουλειά δεν προλαβαίνουμε να συναντηθούμε.
και πάλι νωρίς. Καθώς λοιπόν περπατούσα, άκουσα από πίσω Πήγαμε για έναν καφέ και λέγαμε η μια στην άλλη τα νέα της.
μου μια πολύ οικεία φωνή να μου φωνάζει: "Ταίρι μου, ταίρι Η αλήθεια είναι ότι συγκινήθηκα που την είδα! Μου είχε λεί-
μου". Γύρισα και ποιόν να δω! Ήταν η Αναστασία, η συμμαθή- ψει πολύ και από την άλλη είχαμε αλλάξει πολύ και οι δύο και
τρια μου από το σχολείο, και με φώναζε έτσι ακριβώς όπως δεν περίμενα να θυμόταν τον "κώδικα" επικοινωνίας μας. Ή-
φωνάζαμε τότε η μία την άλλη, όταν τρέχαμε στους διαδρό- ταν μια υπέροχη μέρα, γιατί διαπίστωσα αυτό που πί-
μους του σχολείου και φώναζα εγώ: " Αιώνιο ταίρι μου..." ή στευα τόσα χρόνια ότι ο δεσμός ανάμεσα σε εμένα και το
όπως, όταν κάποια από τις δύο είχε κάποιο πρόβλημα, που Αιώνιο ταίρι μου είναι τόσο δυνατός που όσα χρόνια και εάν
ήθελε να αντιμετωπίσει στέλναμε πάντα η μια στην άλλη μή- περάσουν θα είναι πάντα η μια δίπλα στην άλλη! Αιώνιο ταίρι
νυμα: " Αιώνιο ταίρι μου σήμερα έγινε αυτό, έχω στενοχωρη- μου σ' αγαπώ.
θεί τι να κάνω;" Πάντα βρίσκαμε λύση για οτιδήποτε συνέβαι-

Η Ελευθερία Τενεκετζή (Γ7) γράφει…
Λίγες μέρες πριν, καθώς επέστρεφα από το σπίτι στο φτωχικό -Όχι και περασμένα! Αυτός ο βαθμός με είχε πονέσει!
μου, συνάντησα μια συμμαθήτριά μου. Την λένε Νεφέλη και -Ας διάβαζες!
είχα περίπου 30 χρόνια να την δω. Εκείνη, όμως, ευτυχώς ή -Δεν είχα χρόνο και το ήξερες πολύ καλά!
δυστυχώς, με αναγνώρισε με την πρώτη ματιά, λόγω του χα- -Τέλος πάντων... Πώς τα πας; Τι συμβαίνει στη ζωή σου; Τι
ρακτηριστικού χρώματος των μαλλιών μου... κάνεις;
-Ω, Παναγιά μου και όλοι οι άγιοι μαζί! Ελευθερία, τι κάνεις -Ε, τώρα... Τι να συμβαίνει... Σπούδασα Αρχαιολογία, αλλά
εσύ είσαι; δυστυχώς τώρα είμαι άνεργη. Κάποια στιγμή, ξεκίνησα δου-
-Ποια είσαι εσύ; λεύω σε ένα ξενοδοχείο το οποίο όμως έκλεισε! Έχω τώρα τον
-Καλέ η Νεφέλη είμαι, δεν με κατάλαβες; παππού μου που μου άφησε παρακαταθήκη το σπίτι στο χω-
-Ποια Νεφέλη; Άσε με, καλή μου γυναίκα, ήσυχη, έχω τα προ- ριό... Άσε, άσε είναι να μην σου τύχει! Για να βγάλω τα προς το
βλήματα μου, έχω και εσένα! ζην, το νοικιάζω, χωρίς, βέβαια τα απαραίτητα έγγραφα, γιατί
-Η συμμαθήτρια σου είμαι... από το γυμνάσιο! Εεε... συγκε- πού να τρέχω.. Αυτά.. εσύ;
ντρώσου! -Εγώ... περήφανη αστυνομικός!
-Α, ναι εσύ! -Αα.... πολύ ωραία! Ξέρεις οι αστυνομικοί.... περίμενε... τι, τι
-Πάντως, δεν άλλαξες καθόλου! -Τι, τι ;Καλά, εσύ έχεις χλομιάσει....
-Ε, τώρα... κολακείες! -Έχετε γεια, βρυσούλες! Γιατί Χριστέ μου γιατί; Είπαμε είμαι
-Πω, πω αναμνήσεις! αμαρτωλή, αλλά όχι και τόσο!
-Ναι, ακόμα θυμάμαι εκείνο το διαγώνισμα Θρησκευτικών... -Τι ψιθυρίζεις εκεί πέρα;
-Ποιο; -Πρέπει να φύγω, έχω ένα κάρο δουλειές στο σπίτι!
-Εκείνο που δεν με άφησες να αντιγράψω! -Εντάξει... πάντως να ξανασυναντηθούμε!
-Αυτό; -Σίγουρα, δεν θα παραλείψω!
-Φυσικά.. Θυμάμαι πολύ καλά. Είχα πάρει κάτω από την βάση, -Αντίο...
βλέπεις! Το έβαλα στα πόδια. Πιθανότατα να νομίσει ότι είμαι τρελή,
-Έλα μωρέ, αυτά θα αναλύουμε τώρα; Περασμένα ξεχασμένα, αλλά μικρό το κακό. Πάλι καλά που ήταν συμμαθήτριά μου,
όπως είπε και ένας μεγάλος σοφός... αλλιώς θα με έβλεπα στο «κελί 33» για φοροδιαφυγή!

Περισσότερες συναντήσεις 30 χρόνια από τώρα στην ιστοσελίδα του σχολείου
http://gym-pefkon.thess.sch.gr/schoolariki2019/20181930yearslater.pdf

24