Page 28 - SCHOOLARIKI2021

ου
ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ 1 ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΕΥΚΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2021 ΤΕΥΧΟΣ 8

Ένα σύντομο διήγημα, γραμμένο με γλυκόπικρη διάθε- όμως που δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Μετά από
ση, που μας δείχνει πόσο θα πρέπει να εκτιμάμε τα λίγο, η βροχή δυνάμωσε κι άλλο, και ένα ρέμα που βρι-
απλά πράγματα… σκόταν απέναντι από το σπίτι έφτασε να υπερχειλίσει
και η στάθμη του νερού να φτάσει μέχρι την πόρτα του
Γράφει ο Χρόνης Δούγιας (Α1)
σπιτιού. Στην αρχή, δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Αλλά,
Το χαλάζι ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν άργη-
Ήταν λοιπόν ένα βροχερό βράδυ σαν και πολύ να το καταλάβουν.
Χριστουγέννων και μια οικογέ- Μέσα στον πανικό τους και με τη
νεια όπως όλες, ήταν έτοιμη να στάθμη του νερού να ανεβαίνει
τα γιορτάσει, με ένα οικογενεια- ολοένα και περισσότερο, καλούν
κό δείπνο. Έτσι όπως έτρωγαν την πυροσβεστική. Για καλή τους
δίπλα στο αναμμένο τζάκι, λέγο- τύχη έφτασαν σε μικρό χρονικό
ντας αστεία ο ένας στον άλλον, διάστημα. Οι πυροσβέστες τρά-
με τους εφήβους της οικογένειας βηξαν τα νερά και πια η οικογέ-
να γκρινιάζουν και να λένε πόσο νεια δεν είχε τίποτα να αγχώνε-
βαριούνται («κάθε χρόνο τα ίδια ται. Διότι η βροχή σταμάτησε, το
και τα ίδια») αρχίζει η βροχή να γίνεται χαλάζι και ο ίδιο και ο αέρας.
αέρας να δυναμώνει. Όλοι πετάχτηκαν τρομαγμένοι. Αυτό ήταν πλήγμα για εκείνους και θα μείνει για πά-
Καθώς περίμεναν να σταματήσει η βροχή, ακούγεται ντα χαραγμένο στις μνήμες τους. Παρόλα αυτά, γιόρτα-
από τα πάνω δωμάτια κάτι να σπάει. Όλοι ανέβηκαν σαν τα Χριστούγεννα, αν και με καθυστέρηση μίας ημέ-
τρέχοντας για να δούνε τι συνέβη. Κατάλαβαν ότι ένα ρας. Πάντοτε με ένα οικογενειακό δείπνο δίπλα στο α-
παράθυρο έσπασε από το χαλάζι. Έπειτα, χωρίς να έ- ναμμένο τζάκι. Σίγουρα, πάντως, δεν ήταν «τα ίδια και
χουν ιδέα τι μπορούν να κάνουν, ξανακατέβηκαν. Έλα τα ίδια κάθε χρόνο»!!!!

Ένα μονόπρακτο με ήρωες από τον ζοντας τις παλιές εφημερίδες που δρόμους που κοιμόμαστε: και το
κόσμο που έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούν για σκέπασμα. κρύο και τα άγρια σκυλιά και τους
χαρακτηρίζουμε «του περιθωρίου» άλλους κουρελήδες που θα μας διώ-
ΓΙΩΡΓΟΣ: Ξημέρωσε, φίλε! Καλημέ-
μας αφήνει στο τέλος ένα απλό αλ- ξουν από τα παγκάκια μας… Άσε
ρα!
λά σημαντικό μήνυμα: οι πραγματι- τους περαστικούς: καλοντυμένοι και
ΝΙΚΟΣ: (Με ένα χασμουρητό) Λες να
κοί φίλοι είναι δίπλα μας, για να χορτάτοι, με σακούλες στα χέρια
μας ταρακουνούν όταν χρειάζεται… μην το κατάλαβα; Μάτι δεν έκλεισα φορτωμένοι, φλυαρώντας και γελώ-
όλη την νύχτα! Πείνα καταραμένη! ντας, ίσα που προλαβαίνουν να ρί-
Όλη τη νύχτα το στομάχι μου γουρ- ξουν σε μας τους ταλαίπωρους ένα
γούριζε σαν χαλασμένη μοτοσυκλέ-
βλέμμα οίκτου και περιφρόνησης. Κι
τα… όμως, όλα αυτά τα αντέχω… Αυτό
ΓΙΩΡΓΟΣ: (Χτυπώντας τον στην πλά-
που δεν μπορώ να αντέξω είναι όταν
Γράφει ο Γιώργος Ηλιάδης (Α1) τη) Α, ρε Νικόλα, πόσο σε καταλα- ξεκινάει το στομάχι μου να διαμαρ-
βαίνω! Γιατί, τι νομίζεις πως έκανε το
ΠΡΟΣΩΠΑ: δικό μου στομάχι; Από χθες το πρωί τύρεται, επειδή είναι άδειο. Τότε,
Γιώργος, Νίκος, δύο νέοι έως 30 ετών έχω να βάλω κάτι στο στόμα μου, διπλώνομαι στα δύο, πονάω, πεινάω
και τρελαίνομαι. Να, όπως τώρα. Γι’
Η σκηνή εκτυλίσσεται σε ένα παγκά- από τότε που βρήκαμε ένα μισοφα- αυτό το πήρα απόφαση! Όλο το
κι, σε κάποιο πάρκο στο κέντρο της γωμένο σάντουιτς μέσα στα σκουπί- βράδυ το σκεφτόμουν, όμως τώρα
Θεσσαλονίκης. Μόλις έχει χαράξει, ο δια, το μοιραστήκαμε και το κατεβά- πια δε διστάζω, θα το κάνω πράξη:
ήλιος στέλνει τις πρώτες του ακτίνες σαμε μέσα σε δύο δευτερόλεπτα… ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΨΑΞΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ ΚΑ-
στην πόλη. Στη σκηνή, στο παγκάκι ΝΙΚΟΣ: (Τρίβοντας την κοιλιά του) ΝΕΝΑ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ!!! (Χαμηλόφωνα)
Λες να σταθούμε και σήμερα το ίδιο
βρίσκονται καθισμένα δύο νεαρά Ναι, κάποιο παχουλό πορτοφόλι,
άτομα, ο Γιώργος και ο Νίκος. Τα τυχεροί; Από ποιον κάδο να ξεκινή- ξέχειλο από κέρματα και από χαρτο-
ρούχα τους είναι φθαρμένα, παλιά σουμε για να ψάξουμε κάτι που θα νομίσματα, που θα φτάνουν για τον
και βρώμικα. Είναι φανερό πως κοι- ξεγελάσει την πείνα μας; κάτοχό του και που θα δώσουν και
μούνται στον δρόμο. Έχουν μόλις ΓΙΩΡΓΟΣ: (Σχεδόν κλαίγοντας) Αχ, σε μένα μια ανάσα να ζήσω!
ξυπνήσει και τεντώνονται, παραμερί- αυτή η πείνα! Άτιμο πράγμα! Όλα
μπορώ να τα αντέξω εδώ έξω στους
28